1:28:00
Twojej osobowości czegoś brakowało,
a mianowicie osobowości.
1:28:05
Więc jak ci leci? Co porabiasz?
1:28:08
Nic takiego. Różne rzeczy, tu i tam.
1:28:11
Czy to wstydliwe pytanie?
Nie masz pracy?
1:28:15
- Zaczęłam pisać.
- Naprawdę? To interesujące.
1:28:19
Co takiego?
1:28:21
- Nie interesuje cię to.
- Właśnie, że tak.
1:28:24
Wszyscy ci to mówią:
"Właśnie coś napisałem".
1:28:27
Nikt mi nic takiego nie powiedział.
1:28:29
- Chciałbyś coś przeczytać?
- Tak, jeśli to dla ciebie coś znaczy.
1:28:35
Właściwie to chyba nie.
Mój smak nie przypadł ci do gustu.
1:28:39
- To nieprawda.
- Prawda.
1:28:41
To się chyba nadaje na scenariusz
telewizyjny, a ty działasz w telewizji.
1:28:46
Już nie.
Już od roku nie jestem w telewizji.
1:28:50
Chyba będę musiał tam wrócić, bo mój
księgowy mówi, że kończą mi się dolary.
1:28:55
Zrobiłem sobie rok przerwy,
ale to długa, nudna historia.
1:28:59
- Ale wszystko u ciebie w porządku?
- Tak. A u ciebie?
1:29:02
- Okej.
- Opowiedz mi o scenariuszu.
1:29:04
Cieszyłabym się, gdybyś go przeczytał.
Cenię twoją opinię.
1:29:08
Ale jak będziesz mnie przeklinał,
to pamiętaj,
1:29:12
że to mój pierwszy scenariusz.
Właściwie nie pierwszy.
1:29:15
Tamten był o Hannie i jej
mężu, ale Hanna go przeczytała
1:29:18
i bardzo się rozzłościła.
1:29:21
- Nie wyobrażam sobie, co napisałaś.
- To nie było nic złego.
1:29:26
Wyrzuciłam go, ale mam ten nowy.
1:29:29
Jeśli chcesz, to go przeczytam.
1:29:32
Może odwiedzę cię jutro
i sama ci przeczytam?
1:29:35
Odwiedzisz mnie jutro i sama mi
przeczytasz? Chyba żartujesz.
1:29:39
W wieku lat 40
nauczyłem się sam czytać.
1:29:42
To chyba szczęście,
że na ciebie wpadłam. Chyba.
1:29:45
Powinienem był iść dalej.
1:29:47
Coś mi mówi,
że powinienem był iść dalej
1:29:51
i nie zaczynać tej rozmowy.
1:29:54
"Idziemy przez życie grając
w karty, które nam rozdano".
1:29:57
"Craig: A jakie ty masz karty w ręku?"