1:22:01
-Δέντρα;
-Δέντρα, μάλιστα.
1:22:03
Μη φοβάστε. Δυνατά αν το ξέρετε.
1:22:05
Αυτά τα χιλιάδες πραγματάκια
πάνω στα δέντρα τι είναι;
1:22:12
-Φύλλα.
-Φύλλα.
1:22:16
Και αυτά τα θαμνώδη πράγματα
ανάμεσα απ' τα δέντρα;
1:22:19
-Θάμνοι.
-Θάμνοι.
1:22:21
Άρα, κε Κρέην.
1:22:23
Μπορέσατε να αναγνωρίσετε
τους κυρίους για δύο δευτερόλεπτα
1:22:29
μέσα απ' αυτό το βρόμικο παράθυρο,
αυτή τη λιγδωμένη σήτα,
1:22:35
αυτά τα δέντρα με όλα αυτά τα φύλλα,
και ποιος ξέρει πόσους θάμνους.
1:22:46
-Κάπου πέντε θάμνους.
-Μην ξεχνάτε αυτόν και αυτόν.
1:22:50
-Επτά θάμνους.
-Επτά θάμνους. Τι λέτε λοιπόν;
1:22:54
Δεν είναι πιθανό απλά να είδατε
δύο άντρες σε ένα πράσινο καμπριολέ,
1:22:57
και όχι απαραίτητα
αυτούς τους συγκεκριμένους;
1:23:03
-Υποθέτω πως ναι.
-Τέλειωσα μ' αυτόν.
1:23:14
Κα Ράιλυ, όταν είδατε τους κυρίους,
φορούσατε τα γυαλιά σας;
1:23:18
Μάλιστα.
1:23:21
Εδώ είμαι, γλυκιά μου.
1:23:25
Θα μπορούσατε να φορέσετε
τα γυαλιά σας, σας παρακαλώ;
1:23:33
-Πω πω. Από πότε φοράτε γυαλιά;
-Από όταν ήμουν έξι.
1:23:38
-Ήταν πάντα τόσο χοντρά;
-Όχι. Χόντρυναν με τα χρόνια.
1:23:43
Όσο μεγαλώνατε λοιπόν
και τα μάτια σας τα έπαιζαν,
1:23:48
πόσες φορές τα έχετε
αλλάξει για πιο χοντρά;
1:23:51
Δεν ξέρω. Μέσα σε εξήντα
χρόνια, ίσως δέκα φορές.
1:23:56
-Ίσως να πρέπει να τα ξαναλλάξετε.
-Μπα, όχι. Νομίζω ότι είναι εντάξει.