:06:07
Ik had zoveel te vertellen,
maar niemand luisterde,
:06:12
En toen gebeurde het,
:06:17
Het was zoiets raars,
Zoiets onverwachts,
:06:22
Ik begon een beleidsnota
op te stellen,
:06:27
Een visie op de toekomst
van onze onderneming,
:06:31
Zo'n nacht als deze overkomt je
niet vaak, ik greep de kans aan,
:06:37
Wat met één velletje begon,
werden er 25,
:06:41
Ik was weer de zoon van m'n vader,
:06:45
Ik besefte weer
wat dit werk zo mooi maakte,
:06:49
Hoe 'n stadion klinkt
als 'n speler goed presteert,
:06:53
Dat wij geacht worden ze te helpen,
ook als ze geblesseerd zijn,
:06:58
Met zoveel cliënten waren we
de hoofdzaak uit 't oog verloren,
:07:02
Ik schreef maar door,
En ik kan niet eens schrijven,
:07:07
Ik moest terugdenken aan m'n
leermeester Dicky Fox, die zei,;
:07:12
In deze wereld draait 't
om persoonlijke verhoudingen,
:07:16
Plotseling was alles me duidelijk.
De oplossing was minder cliënten,
:07:21
Minder geld, Meer aandacht
voor hen en voor onszelf,
:07:27
Gewoon 'n begin maken
met ons leven,
:07:30
Het was 'n beetje soft,
Dat zal ik niet ontkennen,
:07:35
Maar dat maakte me niet meer uit,
ik was eindelijk mezelf.
:07:44
Ik liet 110 exemplaren maken,
:07:48
Zelfs 't omslag leek net
op "De vanger in het koren",
:07:52
Ik noemde het
"Wat wij denken, maar niet zeggen".
:07:57
De toekomst van onze bedrijfstak,
:07:59
Zo bereik je de top,
Door je nek uit te steken,