:30:00
Ze zei: "Ik wil dit geval vastleggen
voor toekomstige generaties
:30:05
en de wetenschappelijke wereld,
en je moet de camera heel stil houden."
:30:09
Ik zei: "Waarom maak je
gewoon geen aantekeningen ?"
:30:13
En zij: "Paul, als 'n man van uiterlijk
verandert, dan wil je dat zien."
:30:19
"Dat kan je niet opschrijven. En
trouwens, ik ga geschiedenis schrijven."
:30:24
De witte kamer wordt zorgvuldig
op maximale sereniteit ingericht.
:30:30
Het is 'n kleine studeerkamer
met weinig meubilair.
:30:35
Er zitten knullige schijnwerpers op
de muur om voor genoeg licht te zorgen.
:30:41
Er zitten microfoons
op speciaal uitgekozen plaatsen.
:30:45
De camera filmt door 'n vlak van glas
waardoor hij niet zo erg meer opvalt.
:30:51
Het geluid wordt gesmoord
met 'n deken en wat er voor handen is.
:30:57
Vanuit die benauwde positie
maakt fotograaf Paul Deghuee
:31:01
de "witte kamersessies", 'n opmerkelijk
document in de psychotherapie.
:31:07
Tegenwoordig zouden de witte
kamersessies heel primitief lijken,
:31:13
maar toch waren ze erg effectief
:31:16
om 'n sterke, persoonlijke band tussen
dokter en patiënt tot stand te brengen.
:31:22
De vraag of Zelig psychotisch was,
of slechts uiterst neurotisch
:31:29
hield ons als artsen eindeloos bezig.
:31:33
Ik persoonlijk vond dat
z'n gevoelens niet zo anders waren
:31:40
als van 'n zogenaamd goed
aangepast, normaal iemand,
:31:45
alleen veel verder doorgevoerd,
tot 'n uiterste.
:31:49
Ik had zelf 't idee dat hij beschouwd
kon worden als de ultieme conformist.