1:21:08
De ochtend na de aanval
van 11 september
1:21:10
moest ik bedenken hoe onbelangrijk
deze expeditie in één klap werd.
1:21:14
'T Stelde gewoon niet veel meer voor.
1:21:24
De emotionele parallellen
kwamen 't eerst.
1:21:28
We begrepen nu hoe 't aanvoelde
om getuige te zijn van 'n tragedie,
1:21:33
dat gevoel van shock
en verbijstering,
1:21:36
en 't ongeloof
dat 't ondenkbare is gebeurd.
1:21:39
'T Gebeurt nu en dan
dat 't leven je op de kop zit,
1:21:48
maar ik ben
nog al onderuitgehaald,
1:21:50
wij allemaal,
we staan op en we doen verder.
1:21:57
Dat is 't wat ons groot maakt,
denk ik.
1:22:05
Iedereen besloot
om de expeditie verder te zetten.
1:22:09
Ik denk dat, nadat wij
over de eerste schok heen waren,
1:22:12
de Titanic weer
belangrijk leek te worden...
1:22:15
niet zozeer voor zichzelf,
maar als symbool
1:22:18
van wat er kan gebeuren
als waarschuwingen worden genegeerd.
1:22:20
En hoe ik denk dat wij allemaal de dood
zullen trotseren als hij zich aanmeldt.
1:22:26
Archie Frost bevond zich
die nacht in de machinekamer.
1:22:30
Hij was pas vooraan in de 20
en hij had
1:22:34
met Thomas Andrews gewerkt
toen 't schip werd gebouwd.
1:22:37
Na 'n zeker punt was Andrews
naar beneden gekomen en zei 'm:
1:22:40
'Dit schip heeft
niet lang meer te leven.
1:22:43
Als je hier blijft, zul je sterven.'
1:22:47
Waarop Archie Frost zei:
1:22:49
'We blijven hier
zolang als we hier moeten blijven.'
1:22:53
Dat zijn de alledaagse helden:
De mensen die die machines bedienden,
1:22:56
die de generatoren draaiend hielden en
voor stroom bleven zorgen voor de telegraaf.